جولای خدا

اردیبهشت ماه

بیمارستان ولیعصر واسه عمل پدر،روز های نسبتا آروم، یه آقای دکتر خسته و هزار فکر و خیال

و اما زندگی در گذر است. خدایا کمکم کن همچنان به حق الناس به عنوان اولویت این روزام نگاه کنم.

جولای خدا...

ماه رمضون و اومد و رفت... حتی یک سحر هم بیدار نشدم. خیلی فرق کرده با قدیمااما هستم، نفس می کشم و ادامه میدم. بعد از اون همه سختی های آخر پارسال، یسر این دو ماه خیلی آرومم کرد. کم شکرکردم اما ته دلم میدونم چه خبره.همه با هم تو خونه دوازدهم. این حکمتی داره برا خودش.زمان زود میگذره. خیلی زود. دیگه عادت به گذران زندگی اصل شده. از یه جایی به بعد، از یه سنی به بعد حساش تکراری میشه، مرورش تکراری میشه. دیگه نقطه عطف های دوران نوجوونی و جوونی رو نداره. اما بازم شکر. انگار نه انگار یازده سال پیش تازه عمو شده بودم و الان یه نوجوون یازده ساله با کلی ادعا کنارم هست.امسال هنوز طبیعت نرفتم. این روزای بهاری به شدت دلتنگشم. آخرین طبیعت بکر پارسال همش یاد یه بنده خداییم میندازه که خیلی براش ناراحتم. خدایا خودت مصلحتش رو اجرا کن.اردبهشت به نیمه رسیده، بهار به نیمه رسیده و من هنوز که هنوزه تنها جایی که خلوتمه و دوست دارم بنویسم همین جاست.به امید خدا جولای خدا...

گویا تجربه های زندگی نمی خواد تموم بشه...

اردیبهشت تموم شد و من اون قدر خلوت داشتم که حتی اینجا رو هم نداشتم برا نوشتن. فقط جایی داشتم برا راه رفتن و فکر کردن.

چقدر این روزا رو باید به خاطر بیارم...

توکل تو کل

جولای خدا...